Anoniem,  Gedichten

Het zal zolang niet eens meer duren

Hoe zucht een pelgrim in dit leven,
Gelijk een balling in ’t vreemd’ land
Die uit zijn vaderland verdreven,
Vast1 dolen gaat door bos en zand.

Hij zag de dag zo dikmaals klaren
En teld’ zo menig avondstond.
Ja, noemd’ een hele rij van jaren
Dat hij zich onderweg bevond.

Ach, denkt hij, hoe lang zal ’t nog duren
Dat ik mijns Vaders aangezicht,
Na zoveel doorgezuchte uren,
Aanschouwen mag in ’t eeuwig licht?

O pelgrim, troost u onderwegen:
Al schijnt gij nog zo ver van huis,
Het is zo ver niet eens gelegen.
Aan ’t endje volgt de rust voor2 ’t kruis.

Daarom, o pelgrim op de aarde,
Wees maar geduldig, sterk uw moed.
Het grote goed is hoog van waarde
Daar gij de pelgrimsreis om doet.

Het zal zolang niet eens meer duren,
Uw weg kort al gedurig af
Door ’t snel verlopen van de uren
Totdat de vleesklomp valt in ’t graf.

Dan is de ziel de kouw3 ontvlogen
Die haar onthield de vrije lucht
En jarenlang heeft neergebogen
Waarin zij veelmaals heeft gezucht.

Wel pelgrim, troost u onderwegen,
Al schijnt gij nog zo wijd van huis,
Het is zo ver niet eens gelegen,
Aan ’t eindje volgt de rust voor ‘t kruis.

Dan valt gij in de volle zegen
Uit al dit wereldse gedruis
Door ’t bloed van Jezus ons verkregen
Uw Vader in Zijn armen, thuis.

Anoniem

1 = ongetwijfeld
2 = in plaats van
3 = kooi

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *